ΑΕΡΑΚΙ ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Το έργον των θεών διακόπτομεν εμείς.

Γιατί καθώς μες στην κραιπάλη ξενοδοχείου
τα σώματα συμφύρονταν
νωθρά επειγόμενα να παρατείνουν
αναβολές μιας λύτρωσης μοιραίας

κάτι ανεμίσματα κουρτίνας
στο βλέμμα φανερώσαν φευγαλέα λωρίδα
Παρθενώνος
θραύοντας τον αργό συντονισμό
φουσκώνοντας τρελή βιασύνη
για συνοπτικές διαδικασίες

να βγω στον δρόμο
να γυρίσω σπίτι μου
να μαζευτώ
να δω τι κάνω.

(Γιάννης Βαρβέρης)

Α, ΤΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ...

Α, τί ευκαιρία που χάθηκε για μένα,
τότε που ακόμη μ’ αγαπούσες, φως μου,
με της χαράς μου τα πανιά ανοιγμένα
ν’ άφηνα το ακρογιάλι αυτού του κόσμου!

Α, τί ευκαιρία , γλυκό μου φως! Τ’ αγέρι
θα με φιλούσε της αγάπης σου, όταν
το πλοίο, για να με πάει στα αιώνια μέρη,
στου Μηδενός τον πόντο θ’ ανοιγόταν.

Μα αυτό, στο μόλο, αργά, λικνίζει πάλι
όλο το πένθος ενός άδειου κόσμου.
Α, τι ευκαιρία ν’ αφήσω το ακρογιάλι
τότε που μ’ αγαπούσες, φως μου! Φως μου!

(Κώστας Καρθαίος)