Δεν ήτανε βρύση να στερέψει
δεν ήτανε ποτάμι να ξεραθεί
λίμνη ν’ αδειάσει.
Μια θάλασσα απέραντη ήτανε
η αγάπη μου για σένα.
Έφυγες
μα όλα έμειναν δικά μου
όλα
αφού η αγάπη μου έμεινε
-μια θάλασσα απέραντη ήτανε-
αφού η αγάπη μου έμεινε
ζωντανή και γαλάζια.
Κυριακή.
Με τη σκέψη, τις θύμησες
την καρδιά και τα μάτια
σε σένα που έφυγες
μα δεν πήρες τίποτα μαζί σου
στην κλειστή μου την κάμαρα
σιγοκλαίω και πάλι.
(Νίκος Καρύδης)