ΤΡΟΠΙΚΟΣ ΤΟΥ ΑΙΓΟΚΕΡΩ

Απ' την αρχή δε γνώρισα, όπως τό 'πα κι όλας, τίποτ' άλλο απ' το χάος. Μερικές ωστόσο φορές έφτανα τόσο κοντά στο κέντρο, μέσα στην ίδια την καρδιά της σύγχυσης, που είναι ν' απορεί κανένας πως δεν τινάχτηκαν τα πάντα στον αέρα γύρω μου.
Έχει γίνει συνήθειο να λέμε πως για όλα φταίει ο πόλεμος. Εγώ όμως βεβαιώνω πως ο πόλεμος δεν επηρέασε στο παραμικρό, ούτε εμένα, ούτε τη ζωή μου. Τον καιρό που άλλοι είχαν βολευτεί σ' άνετες κουκέτες, στο ναυτικό, εγώ σερνόμουν απ' τη μιαν άθλια δουλειά στην άλλη, και ποτέ δεν κέρδιζα όσα θα μου φτάναν για να κρατήσω μαζί την ψυχή με το σώμα μου. Σχεδόν μόλις με προσλάβαιναν, με πετούσαν στο δρόμο. Δε μού 'λειπε η εξυπνάδα, προκαλούσα όμως τη συσπιστία. Όπου κι αν πήγαινα, υποδαύλιζα τη διχόνοια -όχι γιατί ήμουν ιδεολόγος, αλλά γιατί έμοιαζα μ' ένα φακό πού 'βγαζε στη φόρα τη βλακεία και τη μηδαμινότητα που υπήρχε στο κάθε τι. Και πέρα απ' αυτό, δεν ήμουν καλός κολογλύφτης. Κι έδινα, δεν υπάρχει αμφιβολία, αυτήν την εντύπωση. Όταν ζητούσα δουλειά, ο καθένας, καταλάβαινε αμέσως, πως δεν έδινα φράγκο αν θα την έπαιρνα ή όχι. Και φυσικά, συνήθως δεν την έπαιρνα. Έπειτα όμως από λίγο χρόνο, και μόνο το να ψάχνω για δουλειά έγινε για μένα απασχόληση, ένας τρόπος, ας πούμε, να περνάω τον καιρό μου. Έμπαινα και ζητούσα οτιδήποτε. Ήταν κάποιος τρόπος να σκοτώνω τον καιρό μου -καθόλου χειρότερος, απ' όσο μπορούσα ν' αντιληφθώ, απ' τη δουλειά αυτή καθ' αυτή. Ήμουν αφεντικό του εαυτού μου και είχα το δικό μου ωράριο, αντίθετα όμως απ' τ' άλλα τ' αφεντικά, εγώ κατέστρεφα μόνο τον εαυτό μου, προκαλούσα μόνο τη δική μου χρεωκοπία. Δεν ήμουν ούτε σωματείο, ούτε τραστ, ούτε κράτος, ούτε ομοσπονδία κρατών -πιό πολύ έμοιαζα με Θεό, αν ήταν να μοιάζω με κάτι.
(Χένρι Μίλλερ)