ΧΑΜΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Πάρα πολύ θάλασσα. Είδαμε πολύ θάλασσα.
Αργά το σούρουπο που το νερό απλώνεται άτονο
και ξεθωριασμένο στο τίποτα, ο φίλος μου το κοιτάει επίμονα
και εγώ κοιτάω το φίλο μου και κανείς δε μιλαέι.
Το βράδυ καταλήγουμε στο βάθος μιας ταβέρνας μες στους καπνούς
μονάχοι μας, να πίνουμε παρέα. Ο φίλος μου έχει τα όνειρά του
(είναι λιγάκι μονότονα τα όνειρα, στο βουητό της θάλασσας)
όπου το νερό ανάμεσα στα νησιά δεν είναι παρά ο καθρέφτης
των λόφων που είναι διάστικτοι από καταρράκτες και αγριολούλουδα.
Το κρασί του είναι σαν τα όνειρά του. Βλέπει, κοιτώντας το ποτήρι,
ν' ανεβαίνει πράσινους λόφους στην πεδιάδα της θάλασσας.
Οι λόφοι μού αρέσουν, και τον αφήνω να μιλάει για τη θάλασσα
το νερό είναι τόσο διάφανο που φαίνονται τα βότσαλα.

Βλέπω μονάχα λόφους και μου γεμίζουν τον ουρανό και τη γη
με τις σταθερές γραμμές των μακρινών και κοντινών πλαγιών.
Μονάχα οι δικοί μου είναι άγριοι και αυλακωμένοι
με κουρασμένα αμπέλια πάνω στην καμένη γη. Ο φίλος τούς δέχεται
και τους θέλει ντυμένους στα λουλούδια και στα άγρια φρούτα
για να ανακαλύψει γελώντας, κορίτσια πιο γυμνά από τα φρούτα.
Αυτό δεν είναι απαραίτητο: στα πιο σκληρά όνειρά μου δεν λείπει το
χαμόγελο.
Αν αύριο το πρωί πηγαίναμε προς τους λόφους,
θα μπορούσαμε να συναντήσουμε στ' αμπέλια
κάποια μελαχρινή, ηλιοκαμένη κοπέλα
και, πιάνοντας κουβέντα, να φάμε λίγα από τα σταφύλια της.
(Cesare Pavese, 1933)