Για μας τους μοντέρνους είναι ευτυχία που η κόλαση εντοπίστηκε μέσα μας: θα είχαμε διατηρήσει την αρχαία της μορφή που ο φόβος, με απειλές δύο χιλιάδων ετών, μας είχε απολιθώσει. Δεν υπάρχουν πια τρόμοι που να μην γίνονται υποκειμενικοί: η ψυχολογία είναι η σωτηρία μας, η καταφυγή μας. Άλλοτε, αυτός ο κόσμος πίστευαν ότι ξεπήδησε από ένα χασμουρητό του διαβόλου: σήμερα είναι λάθος των αισθήσεων, πνευματική προκατάληψη, συναισθηματική ιδιοτροπία. Ξέρουμε τι να σκεφτούμε μπροστά στην αποκάλυψη της Τελικής Κρίσης που είχε ο άγιος Χίλντεγκαρντ ή στην αποκάλυψη της κόλασης που είχε η αγία Τερέζα: το υπέρτατο -της φρίκης όπως και της ανάτασης- έχει ταξινομηθεί από το οιοδήποτε εγχειρίδιο νοητικών ασθενειών. Και αν τα δεινά μας μας είναι γνωστά, εντούτοις δεν μας λείπουν τα οράματα, μόνο που δεν τα πιστεύουμε πλέον. Έχοντας πέσει με τα μούτρα στη χημεία των μυστηρίων, εξηγούμε τα πάντα, ακόμα και τα δάκρυά μας. Ωστόσο κάτι παραμένει ανεξήγητο: αν η ψυχή είναι κάτι τόσο ασήμαντο, από πού πηγάζει το συναίσθημα της μοναξιάς μας; Ποιός είναι ο χώρος του; Και πώς αντικαθιστά διαμιάς την τεράστια εξανεμισμένη πραγματικότητα;
(Emil Cioran)
Ο Emil Cioran γεννήθηκε στις 8 Απριλίου 1911 στο Ρασινάρι της Ρουμανίας. Πολύ νέος ανακάλυψε τον Νίτσε, τον Ντοστογιέφκι, τον Σοπενχάουερ, τον Φλωμπέρ, τον Λίχτενμπεργκ, τον Μπαλζάκ, τον Ταγκόρ και τον Σένγκλερ, οι οποίοι επηρέασαν τη σκέψη του, όπως αργότερα ο Χέγκελ, ο Χούσερλ, ο Καντ, ο Βάινιγκερ, ο Φίχτε και ο Κίρκεγκωρ. Το 1937, με υποτροφία του Γαλλικού Ινστιτούτου της Ρουμανίας, εγκαθίσταται στο Παρίσι, όπου και παραμένει έως το τέλος της ζωής του. Πέθανε στις 20 Ιουνίου 1995.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου