Έτσι είμαι, επιπόλαιος και ευαίσθητος, ικανός για βίαιες παρορμήσεις που με απορροφούν ολόκληρο, καλές και κακές, ευγενείς και χυδαίες, αλλά ποτέ για κάποιο συναίσθημα που διαρκεί, για κάποια συγκίνηση που εμμένει και εισχωρεί στην ουσία της ψυχής. Όλα σ’ εμένα είναι η τάση να γίνουν στη συνέχεια κάτι άλλο, μια ανυπομονησία της ψυχής με τον ίδιο της τον εαυτό, σαν αυτή που νιώθουμε για ένα ενοχλητικό παιδί, μια ανησυχία διαρκώς αυξανόμενη και πάντοτε ίδια. Όλα μ’ ενδιαφέρουν και τίποτα δεν με συγκινεί. Δοκιμάζω τα πάντα, ενώ διαρκώς ονειρεύομαι. Προσέχω τις παραμικρές εκφράσεις στο πρόσωπο του συνομιλητή μου, παρατηρώ τις απειροελάχιστες διακυμάνσεις στο λόγο, αλλά τον ακούω δίχως να προσέχω, σκέφτομαι κάτι άλλο, κι αυτό που θυμάμαι λιγότερο από τη συζήτηση είναι το νόημα των όσων λέχθηκαν από μέρους μου ή από μέρους του συνομιλητή μου. Έτσι, πολλές φορές επαναλαμβάνω σε κάποιον αυτό που του έχω ήδη επαναλάβει, τον ρωτάω εκ νέου αυτό για το οποίο μου έχει ήδη απαντήσει, αλλά μπορώ να περιγράψω με τέσσερις φωτογραφικές λέξεις την έκφραση των μυών του προσώπου του καθώς έλεγε αυτό που δεν θυμάμαι ή τον τρόπο που άκουσε με τα μάτια τη διήγηση που δεν θυμόμουν ότι του είχα ήδη κάνει. Είμαι δύο –και οι δύο βρίσκονται σε απόσταση- σιαμαίοι αδελφοί που δεν είναι ενωμένοι.
(Bernardo Soares, Livro do Desassossego)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου